-महावीर सांगलीकर
ही पोरगी साधीभोळी वाटतेय, पण महाचलाख आहे. पण आपल्यापुढं इतकी गरीब गाय होऊन का बसली आहे?
‘हे तुझे दाखवायचे दात आहेत ना?’
‘म्हणजे?’
‘म्हणजे तू आत्ता माझ्यापुढे जशी शांत, गरीब, करुणामय भासतेस, तशी तू प्रत्यक्षात नाही आहेस’
यावर ती कांही बोलली नाही.
त्याचं लक्ष तिच्या त्वचेकडे गेलं. आधी चेह-याच्या, मग गळ्याच्या आणि मग हाताच्या. नितळ गव्हाळ त्वचा. कुठे सुरकुती नाही, कुठे डिफेक्ट नाही. तिच्या मनगटावर एक डाग होता. भाजल्याचा.
नंबर 8 पर्सन. कॅन हार्म ऑदर्स ऑर देमसेल्व्हज. तिलाच विचारू.
‘हा कसला डाग आहे? कुणीतरी चटका दिलेला दिसतोय तुला’
‘मीच... मीच माझा हात गरम इस्त्रीवर धरून ठेवला होता’
तो नाराज होत म्हणाला, ‘तसं का केलंस?’
‘माझी मलाच शिक्षा म्हणून’
‘धिस इज टू मच. तुझा जन्म स्वत:ला शिक्षा करण्यासाठी नाही तर गुन्हेगारांना शिक्षा करण्यासाठी झाला आहे. यू आर जस्ट अ क्रेझी गर्ल’
मग विषय बदलत तो म्हणाला, ‘समज, तुला अनुरूप असे दोन तरूण आहेत. त्यांच्यापैकी एकजण तुला तुझ्या आयुष्याचा जोडीदार म्हणून निवडायचा आहे. दोघांचे वय सारखं आहे. उंची सारखी आहे. शिक्षण सारखे आहे. दोघेही हुशार आणि महत्वाकांक्षी आहेत. स्वभाव सारखा आहे. कौटुंबिक पार्श्वभूमी देखील सारखी आहे. दोघेही हॅण्डसम आहेत. पण एक छोटासा फरक आहे...’
‘कोणता?’ तिने नजरेनेच विचारले.
‘दोघांच्यापैकी एकजण गोरा आहे, तर दुसरा सावळा आहे’
‘मी त्या सावळ्या तरुणाला निवडेन’
ती हेच उत्तर देणार हे त्याला माहीत होतं.
पण तिच्या या उत्तरामागचं तिचं लॉजिक काय होतं?
‘कारण?’ त्यानं विचारलं.
‘कारण त्या सावळ्या तरुणाला नाही म्हंटलं तरी थोडा.......
पुढे वाचा:
http://mahaakatha.blogspot.in/2014/10/2.html